Ludzi można dzielić według nieskończenie wielu różnych kategorii. Np. na tych, którzy wydłubują rodzynki z sernika, i tych, którzy tego nie robią. Tak się składa, że należę do tej pierwszej. Chociaż z biegiem czasu polubiłam niektóre bakalie, tak jakoś.. i tak wolę bezbakaliowo. A z sernika wydłubuję nadal. Co tam, że nie wypada.

Niestety moja mama nie ma duszy eksperymentatora ciastkarskiego. Tak, jak miała swój staly repertuar na Boże Narodzenie, tak i na Wielkanoc. A ja jako mały grzdyl zawsze latałam do niej z przepisami podpatrzonymi w książkach i gazetach i zawsze słyszałam to samo – nie, nie zrobimy tego. Bo nie. Lata mijały, a ja wciąż nigdy nie jadłam paschy. Ale jako starsza mogłam już liczyć na siebie. Do zeszłego roku, kiedy to z 40 stopniami gorączki leżałam w łóżku, zamiast piec jakąś babę. Znowu poprosiłam o paschę. I co? I nawet wtedy prośby chorej nie zdołały przekonać mamy .

W tym roku wszędzie paschy, a ja wciąż nie wiedziałam, jak toto smakuje. Niby takie danie z tradycją, a jednak jest wiele osób takich jak ja. Jedyna rada – zrobić swoją. I już wiem. Smakuje jak.. hm.Skojarzeń mam kilka. Bardzo kremowy sernik. Jak twarożek z naleśników na słodko. Jak coś bardzo dobrego. I jest bez bakalii. Dla koloru dorzuciłam czego innego.

Z 3/4 porcji wyszły mi 2 paschy wielkości dużego opakowania śmietany. Trzeba uwzględnić fakt, że część masy zniknęła z miski. :)