Czekanie na coś jest bardzo przyjemne. A przynajmniej tył chyba każdego mojego zeszytu jest zabazgrany własnej roboty kalendarzykami do wykreślania dni. Wykreślania, zaznaczania wolnego i odliczania. A to do urodzin, a to do świąt, a to do ferii. Oczywiście punktem kulminacyjnym zabawy jest majowo-czerwcowe oczekiwanie na wakacje. W sumie nic dziwnego, skoro zawsze przejawiałam taką naturę – ktoś też zaczynał nucić kolędy w maju? : )

Tym razem wraz ze mną czeka piernik – prawdziwy, leżakujący w piwnicy i czekający na pieczenie. Póki co wątpliwej urody, ale poczekajmy do grudnia! Przepis pochodzi z książki “W staropolskiej kuchni” i jest dość znany, a więc i sprawdzony przez niejedną osobę. To może poodliczamy razem?

500 g miodu

2 szklanki cukru

250 g smalcu/masła*

1 kg mąki

3 jaja

3 łyżeczki sody oczyszczonej

2 torebki korzennej przyprawy do piernika

1/2 szklanki mleka

1/2 łyżezki soli

Miód, tłuszcz i cukier podgrzewamy powoli do rozpuszczenia i połączenia składników. Do ochłodzonej masy dodajemy, wyrabiając ciasto ręką, mąkę, jaja, przyprawy, sól i sodę rozpuszczoną w zimnym mleku. Można też dodać garść pokruszonych orzechów lub 3 kandyzowanej skórki pomarańczowej. Zagniecione ciasto przekładamy do kamionkowego lub emaliowanego garnka i przykrywamy ściereczką. Odstawiamy w chłodne miejsce – na dolną półkę lodówki lub do piwnicy.

Myślę, że gdzieś po 15 grudnia przejdę do dalszego etapu, czyli pieczenia rozwałkowanych placków. Kruszeją już po 2-3 dniach, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żeby poleżakowały dłużej.

Książka podpowiada, że placki można przekładać powidłami śliwkowymi, masą orzechową, lub marcepanową. Oczywiście wszelkie dekoracja też mile widziane. : )

* pani, która ma wprawę w pieczeniu tego piernika twierdzi, że ciasto na smalcu jest delikatniejsze i szybciej staje się zdatne do jedzenia.