Czyli maleńkie, pyszne pizze w krucho-drożdżowym cieście. Moja mama robiła je, od jak dawna pamiętam. Wprawdzie zwykła nazywać je cebulaczkami, ale kawał czasu temu ochrzciłam je ślimaczkami pizzowymi i tak zostało.

Jeśli miałabym wybrać kilka “rodzinnych przepisów”, to jednym byłby właśnie ten. A to dlatego, że wszyscy goście zawsze wyglądają ślimaczków pani M. Takie jej danie firmowe. Podejrzewam, że zaraziła ich nimi jeszcze podczas studiów. (A to dlatego, że dziś piecze je na spotkanie klasowe – w końcu stara miłość nie rdzewieje!)

Przepis już kiedyś się pojawił, ale ponieważ zrobiłam im lepsze zdjęcia, pomyślałam, że warto byłoby je przypomnieć.

Ciasto:

4 szklanki mąki

4 jajka

1/4 l kwaśnej śmietany, najlepiej 18 %

4 dag drożdży

kostka masła

szczypta soli

szczypta cukru

Ważne jest, żeby wszystkie skłądniki miały tę samą temperaturę!

Wszystkie produkty łączymy ze sobą i siekamy nożem. Zagniatamy gładkie ciasto i wkładamy je na godzinę do lodówki. W międzyczasie robimy farsz.

Farsz:

ok. 0,5 kg sera

ok. 30 dag pieczarek

ok.30 dag cebuli

sól i pieprz do smaku

Podane ilości są niestety przybliżone. Jak to z mamami jest – farsz zawsze powstaje “na oko” :]

Pieczarki i cebulę drobno kroimy i podsmażamy na maśle na oddzielnych patelniach. Pieczarki powinny być pod przykryciem. Po wystudzeniu mieszamy ze starkowanym serem.

Ciasto wyjmujemy z lodówki i dzielimy na mniejsze części. Rozwałkowujemy je cienko na duży prostokąt. Równomiernie nakładamy na niego farsz (nie za cienko, nie za grubo) i ciasno zwijamy od dłuższego brzegu, żeby powstała długa rolada. Brzeg sklejamy zimną wodą, lub białkiem. Kroimy rulon na plasterki o grubości ok. 1-1,5 cm i układamy je na blaszcze wyłożonej papierem do pieczenia. Gdybyście widzieli moje krzywe plasterki… Brrr!

Tak samo postępujemy z resztą farszu i ciasta.

Pieczemy w 180 stopniach, aż ciasto się ładnie zezłoci. Voila! Czujcie się jak u mnie w kuchni. :)