Musiały być niemieckie.

Pierniczki? Może norymberskie? A może czekoladowe kółeczka? Jak zwykle dylemat.

Spitzbuben. Galaretka porzeczkowa. Skąd wziąć? Zrobię z różą i wiśniami. Prawie po niemiecku, ale inni też używają zamienników.

Galaretkę z czerwonej porzeczki zrobiłam z syropu porzeczkowego własnej roboty, ale za późno stężała. Może i lepiej?

Przypominają nieco ciasteczka z Linzu. I mają tą uroczą dziurkę. Zawsze w dzieciństwie chciałam piec ciastka z dziurką.

3 1/2 szklanki mąki

1 jajo

2/3 szklanki cukru

łyżeczka soli

200 g miękkiego masła

3 łyżeczki ekstraktu waniliowego (dałam 1 esencji z nasion)/cukier wanilinowy

galaretka z czerwonej porzeczki/dżem

cukier puder do posypania

Miękkie masło utrzeć z cukrem. Dodać jajo, wanilię i sól. Ucierać, aż wszystko dobrze się połączy. Wtedy stopniowo dosypywać mąkę cały czas ucierając. Ciasto podzielić na dwie części (jedna trochę większa), owinąć je w folię spożywczą i wsadzić do lodówki na pół godziny.

Po tym czasie rozwałkować cienko pierwszą, większą część, podsypując blat mąką. Wycinać krążki i układać je blaszce wyłożonej papierem do pieczenia. Wkładać do piekarnika nagrzanego do 210 stopni. Po 4 minutach obrócić blachę i piec, aż ciasteczka będą jasnozłote.

Z drugiej porcji ciasta wycinać ciastka z dziurkami. Upiec.

Ostudzone ciasteczka z dziurką posypać cukrem pudrem. Przykrywać nimi posmarowane dżemem krążki.

Użyłam konfitury różanej pół na pół z dżemem wiśniowym. Wypróbowane, dobre połączenie.

Chociaz mam już serdecznie dość ucierania płatków.

Przepis zapisany na świstku papieru. Znaleziony jakis czas temu. Chyba przed tygodniem kuchni niemieckiej. Zapewne z internetu.

Za to na zakończenie roku pokazała się tęcza. Nareszcie. I to jaka. Pełny, neonowy wręcz łuk na zachmurzonym niebie. Podwójna, a nawet potrójna, bo później przy jednym barwy zaczynały się powtarzać. Żałuję, że nie dało się tego oddać aparatem.

Kalosze i parasol okazały sie jak najabardziej przydatne.